Hard werken en naar La Paz!

Na de fantastische reizen naar Torotoro en de Salar werd het daarna tijd om de laatste maand even hard aan het werk te gaan. Ik ben druk bezig geweest om de website online en met content te krijgen, nieuwe donateurs en vrijwilligers te vinden en samenwerkingsverbanden aan te leggen met andere organisaties. Daarnaast ook mijn gebruikelijke werk in de guarderia (kinderdagverblijf) Mahanaim en met de straatkinderen natuurlijk! Het werk is leuk, maar vaak ook vrij saai, doordat ik in de Casa de Oracion zit met mijn bureautje, maar daar de enige van Yo voy a Ti ben. Als ik dus vragen heb of hulp nodig heb, is er niemand. Bovendien zit Alejandro nog steeds in Santa Cruz, dus dat maakt het ook lastig. Het gaat hier allemaal een stuk trager dan in NL en daardoor irriteer ik me soms dat ik niet zoveel gedaan krijg, maar dat is ook deel van de cultuur en de ervaring denk ik :p

Tot twee keer toe kon ik op dinsdag niet naar het kinderdagverblijf toe omdat er staking van het transport was. Heel maf gezicht: alle straten geblokkeerd door stilstaande trufi’s, taxi’s en bussen en de chauffeurs stonden een stukje verderop te voetballen! De keren dat ik wel kon, waren erg vermoeiende dagen (met 15 actieve kids), maar wel heel erg leuk! Één keer hadden we een lading ballonnen gekregen van een kerk en kreeg ieder kind een paar ballonnen om mee te spelen. Ik heb ze nog nooit zo blij gezien!! De week erna hebben Bridgette (meisje uit de VS) en ik samen gekookt voor iedereen. We wilden eens wat anders dan de dagelijkse soep en het werd taco’s! Voor zowel alle kinderen als voor de eigenaresse van de guarderia was het de allereerste keer dat ze het proefden, maar gelukkig vond iedereen het lekker!

Maar buiten het werken om, zoals altijd, genoeg leuke dingen ter ontspanning! Zo had ik met Sofie een ladiesnight georganiseerd en zijn we super lekker uit eten geweest en daarna cocktails drinken! Verder organiseerde AIESEC een feest voor al haar nieuwe leden, in de open lucht bij een zwembad! Hele maffe, gave en gezellige avond. Een andere avond zijn we met een groep AIESEC’ers naar een cafe geweest waarbij er een traditionele avond was, dus er was Boliviaanse muziek en iedereen zat buiten aan lange tafels chicha te drinken, een traditionele sterke drank gemaakt van maïs. Naast de feestjes op een zonnige zondag de botanische tuin van Cochabamba bezocht met Jhon en Melly en een filmavond gehouden met de groep van de Salar. Ook een paar keer met Cindy: met zijn tweeën in haar grote bed, met popcorn op schoot een film kijken: super gezellig!

Een erg grappige en onverwachte gebeurtenis was dat ik mijn tv-debuut op de Boliviaanse buis heb gemaakt! AIESEC doet namelijk mee aan de Telemaraton, een groot evenement van een televisiemaatschappij hier in Cocha om geld voor een goed doel op te halen. Hiervoor werden zij kort geïnterviewd en ze vroegen of ik mee wilde, als buitenlandse trainee. Prima! Maar terplekke bleek dat er maar twee mensen geïnterviewd konden worden en daar werden de organisator en ik voor uitgekozen!! Ho, dat zag ik toch niet helemaal zitten :p Ze praten knetter snel en ik wilde hun paar minuten zendtijd niet verprutsen. Dus uiteindelijk mocht ik ernaast staan en lief lachen :p Wel bijzondere belevenis!

Een minder leuke, maar onvermijdbare gebeurtenis was het afscheidsfeestje van Melly en Sofie, die allebei weer terug gaan naar hun eigen land. Eerst een goed feest en daarna was het gelukkig nog geen tijd om écht afscheid te nemen, want… we hebben een plan gemaakt :p Ze vliegen allebei vanuit La Paz naar het buitenland, dus… zijn we een weekend eerder naar La Paz geweest om daar nog een weekend samen te hebben! Met de hele vriendengroep van de Salar!!! Echt heel gezellig! Met zijn allen de stad verkend, die helemaal in de bergen ligt. Ook uitstapje naar het Coca Museum en de Valle de la Luna gemaakt, wat echt een soort maanlandschap lijkt, heel erg vreemd. Na een gezellig weekend was het dan helaas toch echt tijd om afscheid te nemen.. Ga die meiden echt missen, we hadden het altijd heel gezellig hier in Cocha… :( Blijven steeds minder buitenlanders over zo in Cochabamba en het herinnert me er ook aan dat mijn afscheid ook steeds dichterbij begint te komen… Wil ik nog even echt niet aan denken, heb het veel te goed naar mijn zin hier!