Stageplek terecht, religie en feestdagen

Hola chicos!!

Besef me net dat ik al bijna twee weken niets meer van me heb laten horen, maar het gaat hier allemaal goed, ben druk geweest en heb het naar mijn zin, vandaar denk ik haha! Zoals ik in mijn vorige verslag schreef, was het niet zo gemakkelijk om in contact te komen met mijn stageplek! Telefoons werden niet opgenomen, het kantoor bleek niet te bestaan en ik begon me ernstig af te vragen of ze überhaupt wel wisten dat ik kwam. Maar uiteindelijk heb ik via AIESEC gesproken met degene die het nu tijdelijk van Alejandro overneemt, en haar ontmoet. Erg aardig, alleen bleek al snel dat ze totaal niet ingelicht was over wat ik nu eigenlijk kwam doen, dus de moed zonk me een beetje in de schoenen. Gelukkig kwam Alejandro snel terug en heb ik nu een takenpakket waar ik blij mee ben! Ik ben nu bezig met van alles dat te maken heeft met de communicatie rondom en in Yo voy a Ti, zoals het updaten en online krijgen van de website, zoeken naar nieuwe donateurs, socios en vrijwilligers, Facebook updaten en bijhouden, ontwerpen van flyers en het organiseren van een benefietsdiner! Genoeg te doen en niet allemaal even makkelijk, maar wel erg leuk en een uitdaging! Daarnaast help ik mee in hun projecten met straatkinderen en ook bij een kinderdagverblijf waar alleen arme kinderen uit moeilijke gezinnen heen kunnen, waarvan de ouders de hele dag werken. Ook een keer op zaterdag mee geweest naar een groep volwassenen die hier onder één van de bruggen woont. Vanaf de snelweg naar beneden geklauterd om met hen te praten en ze moed in te spreken d.m.v. het geloof. Bijzonder om te zien hoe gastvrij en open deze mensen zijn en hoe optimistisch over de toekomst. Daarna ook mee naar één van de mannen uit hun groep die door een hond gebeten was en nu in het ziekenhuis ligy. Een vreselijke plek, waar de allerarmsten heen kunnen voor zorg. Het was er erg ouderwets, klein en vies. De man in kwestie had twee vingers verloren en aangezien hij alcoholist is, is zijn hand extreem snel ontstoken en was nu drie keer zo dik als normaal en zwart. Heftige dag om dit allemaal te zien!

Verder wel wat problemen gehad met mijn werkuren en –dagen. Ze verwachtten namelijk van me dat ik 7 dagen in de week werk, inclusief naar de kerk gaan op zondag (kerkdienst duurt ongeveer 4 uur!) en één van de medewerkers begon ook opeens over een Bijbelstudie na werktijd. Dit zag ik allemaal totaal niet zitten!!! Wel ben ik 2 weekenden mee geweest met hen om te werken, maar nu aangegeven dat ik dat niet normaal en ook onprettig vind. Alejandro begreep dit goed en vond mijn nieuwe indeling goed, dus als het goed is vanaf nu een normale werkweek :p

Naast het werken heb ik ook onwijs veel leuke dingen beleefd en bezocht! Flink wat feesten en activiteiten bij AIESEC; geloof dat ik vorige week elke avond wel iets had, super! Borrels, feesten, afscheidsfeestjes van een paar andere trainees, naar de film (Batman :D) en nog veel meer. Ik had geluk dat ik hier twee grote, nationale feestdagen heb meegemaakt. In NL één dag feest, wordt hier uitgesmeerd over minimaal een dag of vier :p Zo heb ik Independence Day gevierd en la Fiesta de la Virgen de Urkupiña in Quillacollo! Vooral dit laatste was een waanzinnige ervaring!! Er wordt de hele dag door allerlei groepen traditionele dansen uitgevoerd in de straat in opvallende kleding. Een gekkenhuis, maar super om mee te mogen maken! Aangezien Cindy lid is van één van deze groepen, maar geblesseerd is en dus niet meedanste, konden we, met officiële truien van de vereniging aan, wel heel dichtbij meelopen, meedansen en praatjes/foto’s maken met allerlei dansers! Op het einde van het traject, gaan de dansers op hun knieën door het gangpad van de kerk om respect te betuigen aan Maria. Daar mag normaal niemand bij zijn, maar wij nu dus wel! Hele bijzondere en unieke ervaring!

De afgelopen drie dagen heeft hier een Amerikaanse jongen, Raley, bij ons in huis gewoond, die we hebben ontmoet op de COMMference in Oruro. Onwijs mee gelachen! Met hem zijn we ook nog een andere dag terug gegaan naar Quillacollo, waar toen iedereen op een kronkelpad tussen honderden kraampjes door een berg op liepen naar een kerk met Maria-beeld. Ook werden er overal vuurtjes gestookt met nep-geld, diploma’s en veel meer om voorspoed aan la Virgen te vragen. Nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien om een beeld te bekijken! Daardoor ook gevaarlijk met veel zakkenrollers: bij Raley werd er tot twee keer toe geprobeerd hem te beroven door hem in te sluiten en grond in zijn ogen te gooien, maar het mislukte beide keren. Wel werd hij een andere dag vlakbij ons huis overvallen; het zat hem niet mee met zijn blanke uiterlijk! Samen hebben we bij één van de kraampjes de traditionele coca-bladeren gekocht en gekauwd gedurende de dag; niet erg lekker moet ik zeggen en ik merkte er ook niet veel van! Wel grappig om een keer te doen, is toch een beetje deel van de cultuur en tradities.

Een paar dagen later, zijn Cindy, Raley en ik ook eindelijk naar de Cristo geweest! De eerste keer waren we te laat en werd het al donker, de tweede keer hadden we autopech, maar nu dan echt! Het grootste Cristus-beeld ter wereld (jaja, net ietsjes groter dan die in Rio!) waakt hier vanuit de bergen op de stad. Met een kabelbaan naar boven en daar konden we zelfs het beeld in klimmen, tot we een fantastisch uitzicht over de hele stad hadden! Daarna ook naar de grote markt hier (La Cancha) geweest waar werkelijk alles wordt verkocht tegen bodemprijzen! ’s Avonds weer een mooi feestje tot in de vroege uurtjes! Helaas de dag erna vroeg op, want zondag, dus naar de kerk, pff. Het is ongelofelijk dat de kerkdiensten hier dik vier uur duren! Het begin is altijd wel heel bijzonder, met veel muziek en karaoke van religieuze liederen! Dus ik mocht lekker meezingen in het Spaans! Toch ben ik blij dat ik nu afgesproken heb dat ik niet meer werk in de weekenden, want het werk is niet erg leuk en het kost me gewoon erg veel vrije tijd. Vrije tijd die ik goed kan gebruiken om de stad te verkennen, te reizen en aan mijn onderzoek voor de UT te werken!

Al met al veel gebeurd de afgelopen weken, teveel om allemaal op te schrijven in dit verslag! Ik ben wel erg opgelucht dat het nu beter gaat worden met mijn nieuwe afspraak mbt mijn stage, want ik zag het even echt niet meer zo goed zitten. Het leek wel of ze me wilden bekeren i.p.v. laten werken aan communicatie waarvoor ik hier ben. Maar het wordt vanaf nu beter!!! Meer tijd om te genieten van wat hier allemaal gebeurt, want er is genoeg te beleven! :)

Veel liefs, un beso!