Straatkinderen, Tia Berle en autovrije zondag

Ai… het is schandalig lang geleden dat ik een reisverslag geschreven heb! Was er een beetje bij ingeschoten door alles, maar heb genoeg meegemaakt, dus zal er waarschijnlijk een paar rond dezelfde tijd uploaden! Het is alweer oktober, maar ik schrijf toch nog even over wat ik na het vorige verslag gedaan heb.

Veel gebeurd, meegemaakt én veranderd de laatste tijd! Zo heb ik eindelijk een beetje mijn draai gevonden in mijn werk: geen Bijbelstudies en werk in het weekend meer voor mij :) Super lekker om de weekenden helemaal vrij te hebben om dingen te bezoeken, te reizen, uit te rusten en te feesten! :) Aan het eind van augustus helaas een heleboel despedidas (afscheidsfeestjes) gehad van de andere interns. We waren eerst met zijn vijven bij AIESEC en nu ben ik alleen achtergebleven! Jammer, want was erg gezellig met de rest! Gelukkig wel twee hele leuke Belgische meiden ontmoet waar ik het erg goed mee kan vinden en nu veel mee op trek!

Het werk bij Yo voy a Ti is leuk, maar ook een beetje saai. Ik heb nauwelijks contact of controle van de anderen, waardoor het vaak moeilijk is om zaken van de grond te krijgen. Ik wacht bijvoorbeeld nog steeds op een paar documenten waar ik in augustus om gevraagd heb!! De Bolivianen zijn er relaxed en wachten het allemaal rustig af, maar daardoor is het voor mij soms frustrerend dat er zo weinig uit mijn handen komt. Inmiddels heb ik er enigszins vrede mee: het is nou eenmaal zo en ik moet niet te streng zijn voor mezelf! Eén keer in de twee weken hebben we een activiteit met de straatkinderen. Meestal houdt dit in dat we ze ophalen (met ongeveer 25 heftig stinkende straatkinderen in een klein busje gepropt is geen pretje!!) en daarna geeft één van de Yo voy a Ti-personen een soort peptalk over een gedeelte van de Bijbel. Vervolgens zingen we, doen een spel, bidden en lunchen we samen. Bij uitzondering hadden we ook een keer nieuwe kleren en mogelijkheid tot douchen voor ze. Het is leuk om ze inmiddels een stuk beter te kennen en met ze kletsen; zijn allemaal heel actief, grappig en ondeugend! Vooral de oudere jongens (leeftijd in de groep is van 12 t/m 23) hebben geen blad voor de mond!

Daarnaast ben ik één dag in de week op de guarderia, een soort kinderdagverblijf voor arme kinderen uit probleemgezinnen waarvan de ouder(s) de hele dag werkt. Normaal worden de kinderen hier, ook als ze heel klein zijn, meegenomen naar het werk van hun moeder, bijv op de markt of op benzinestations, maar gelukkig is er voor sommigen de mogelijkheid om hierheen te komen. Het zijn altijd hele vermoeiende, lange dagen, maar ook heel leuk! Er zijn normaal geen vrijwilligers, dus de eigenaresse is altijd erg blij met de hulp om deze 14 kids onder de duim te houden. Als “Tia Berle” maak ik de gekste dingen mee met ze! Wel treurig om te horen over hun achtergrond; ze hebben allemaal veel problemen thuis. Zo hebben we er bijvoorbeeld een paar jongens die nog niet kunnen praten of een grote leerachterstand hebben, omdat ze thuis worden geslagen. Vaak gebeurt dit niet door de ouders, maar door andere familieleden die in hetzelfde huis wonen. Een keer hoorden we door de muur heen hoe één van de jongens die naast de guarderia woont mishandeld werd door zijn vader; erg heftig. Zeker omdat het echt lieve, slimme kinderen zijn, met normaal een goede toekomst.

Eind augustus en begin september ook veel geholpen bij de werving van nieuwe leden voor AIESEC Cochabamba. Ze vroegen me zo vaak mogelijk mee te gaan naar verschillende universiteiten in de stad om als buitenlander met de studenten te praten en ze over te halen. Leuk om te doen! Werd ook twee keer bij de charla’s (soort informatiebijeenkomsten) tijdens de presentatie als verrassing (erg leuk :p) naar voren geroepen om “even” wat te vertellen over mijn ervaringen voor een volle zaal mensen, in mijn beste Spaans, haha.

Veel leuke dingen, maar ook een aantal tegenslagen gehad. Zo ben ik bijvoorbeeld beroofd (jaja het moest er een keer van komen). Het was op de grootste markt hier, de Cancha, waar het altijd super druk is en nauwelijks buitenlanders zijn en ging gelukkig snel en zonder geweld o.i.d. zoals je wel eens hoort. Paar grote mannen die op me inliepen en voor ik het wist gingen de handen door mijn zakken. Gelukkig had ik mijn geld en andere spullen verspreid en namen ze maar 20 Bs. mee, dus omgerekend 2,5 euro :p Voor hier best wat geld, maar had veel erger kunnen zijn! Wat wel echt vervelend was, is dat ik ook ziek ben geworden. Ik werd wakker met vreselijke hoofdpijn, keelpijn en… geen stem. Super irritant!!! Cindy ontfermde zich als erg strenge zuster over mij en hield me goed in de gaten, maar daardoor was ik er na drie dagen weer wel grotendeels bovenop! Ook moest ik eind augustus mijn visum gaan verlengen (had het maar voor één maand meegekregen), waarbij hier bleek dat het consulaat in NL me verkeerd heeft voorgelicht en ik van het kastje naar de muur werd gestuurd. Uiteindelijk na maar liefst zeven (!) bezoekjes ha d ik alle documenten zoals zij ze wilden (verschilt erg per persoon die je tegenover je hebt wat de verplichte documenten zijn) en kreeg ik mijn nieuwe visum!
Naast het werk de stad beter verkend en veel leuke dingen gedaan. Ook was ik uitgenodigd om een keer de Engelse les van Cindy bij te wonen. Grappig! Ik werd als een soort ere-gast ontvangen en de groep (met alleen maar meiden) vroegen me van alles over Nederland. Ze waren heel nieuwsgierig naar het land, de cultuur, mijn studie, mijn familie en vooral ook naar de Nederlandse jongens!

2 september was het hier autovrije zondag, oftewel dia de peaton. Dat gaat er wel heel anders aan toe dan in NL! Het verkeer ligt echt stil en de straten stromen vol met mensen op fietsen (jawel), skeelers en skateboards. Daarnaast is er een groot podium midden op straat met muziek en allerlei tentjes met eten en drinken. Gewoon een feestdag dus eigenlijk!! Iemand vroeg me hoe dat in Nederland dan gaat en kon niet begrijpen dat wij gewoon de weg op gaan als dat niet mag. Kon het ook niet goed uitleggen eigenlijk. Ik vind het altijd wel erg leuk om dat soort cultuurverschillen te merken, maakt het toch extra speciaal!